*Γράφει ο σχεδιαστής μόδας και founder του Paramano.gr, Νίκος Αλιάζης.
Ας ξεκινήσουμε από το “να Λόλα ένα μήλο”. Δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μόδα… (ίσως).
Στον πάντα αναπτυσσόμενο χώρο της μόδας, έχουν με κάποιον τρόπο δημιουργηθεί σχεδόν όλα. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι μπορούμε να παίρνουμε και να κοπιάρουμε από την κορυφή ως τα νύχια, σχέδια και ιδέες άλλων ανθρώπων.
Βλέπουμε συχνά, πυκνά brands να κατηγορούν το ένα το άλλο για αντιγραφή. Μα αυτό το σχέδιο είναι δικό μου, αυτή την ιδέα την έβγαλα εγώ πρώτη. Μα χρυσά μου πλάσματα μην κατηγορείτε για αντιγραφή ο ένας τον άλλον, όταν και οι δυο έχετε αντιγράψει το ίδιο σχέδιο των αδελφών Zimmermann. Προφανώς βρεθήκατε με το ίδιο, όταν και οι δυο αποφασίσατε να κοπιάρετε την τάδε συλλογή, το τάδε στυλ pattern και το παράξατε απο κοινού στην ηλιόλουστη Ελλάδα.
Το να σου αρέσει ένα μανίκι, μια ιδέα στο πέτο ή ακόμα και ένα είδος τυπώματος και να εμπνευστείς από αυτό δεν είναι κακό, αλλά το να πάρεις και να προσπαθήσεις να βαφτίσεις δικό σου κάτι, που ένα πλάσμα έκατσε κάποιες εβδομάδες και το δοκίμαζε, μέχρι να πετύχει το τελικό αποτέλεσμα, στο χωριό μου το λένε αν όχι κόπια, τουλάχιστον γαϊδουριά και θράσος. Μετά μην αναρωτιέστε γιατί τα ελληνικά brands είναι από τα πρώτα στην Ευρώπη, που αντιγράφουν ιδέες από το εξωτερικό. Zimmermann, The Attico, Etro, Magda Butrym, Rat & Boa, ειναι μερικά από τα πολλά γνωστά brands, που τα βλέπουμε σε άπειρες συλλογές ελληνικών brands και δεν έχει αλλαχθεί σχεδόν ούτε το τύπωμα στο πανί. Μάλιστα κάποιοι δεν κοπιάρουν μόνο το σχέδιο, αλλά σου λένε “βάζεις αυτό το αφηρημένο print σε αυτό το εξώπλατο φόρεμα”, θα φτιαξουν το ίδιο σε αποχρώσεις του μπλε όμως, γιατί εντάξει δεν κλέβουμε εντελώς, κάνουμε και κάτι έτσι ένα τσακ διαφορετικό, για να μη μας πουν και γιούφτους. Όπως καταλαβαίνετε τους μεγάλους οίκους, που συχνά πυκνά αντιγράφονται και αυτοί τους αφήνουμε απέξω, γιατί τους ξέρουμε όλοι. Βέβαια μη ξεχνάτε ότι ακόμα και σχεδιαστές μεγάλων οίκων έχουν στο παρελθόν κατηγορηθεί για αντιγραφή. (διαβαστε εδω)
Σε αυτό το σημείο θα κάνουμε ένα διάλλειμα για διαφημίσεις και θα δώσουμε μια εκδοχή, που όντως μπορεί να συμβεί σε ΌΛΟΥΣ ΜΑΣ. Δηλαδή, αν κάποιος όλη μέρα ενημερώνετε για τις τάσεις και τη μόδα, εκ των πραγμάτων “αποθηκεύει” εικόνες στο υποσυνείδητο του και μπορεί, χωρίς να το είχε σκοπό να ανασύρει μια ιδέα από τη μνήμη του και να δημιουργήσει κάτι παρεμφερές. Σε αυτή την περίπτωση προφανώς δεν αντιγράφεις, μέχρι και την τελευταία κλωστούλα και ξαφνικά εμφανίζεις ένα ίδιο ρούχο. Αλλά το αναφέρουμε και αυτό το σενάριο, γιατί είναι πιθανόν να συμβεί και να μην έγινε ηθελημένα.
Προσωπική ιστορία…
Και επειδή έχω μάθει να λέω τα πάντα και να μη μασάω τα λόγια μου, δε θα σας το παίξω και εγώ έξυπνος, αλλά θα σπάσω τα αυγά μου και ας τα κάνω τελικά ομελέτα. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου στη μόδα, πρακτικές και όλα τα συναφή και αποφάσισα να δημιουργήσω το δικό μου brand, επισκέφθηκα μικρές μονάδες παραγωγής, ώστε να δημιουργήσω κάποιες συνεργασίες, που θα με βοηθούσαν στο κομμάτι παραγωγής μελλοντικών συλλογών. Πήγα, λοιπόν, εγω με τα γλυκάκια μου, με το χαμόγελο μου και με δέχτηκαν οι άνθρωποι πολύ όμροφα και ευγενικά. Εκεί που μου κάνουν ξενάγηση στο χώρο τους καταλήγουμε σε ένα σημείο, που το “ονόμαζαν” το δημιουργικό δωμάτιο. Εκεί δημιουργούσαν πατρόν και στη συνέχεια δείγματα για συλλογές σε διάφορους πελάτες τους. Εκείνο το διάστημα είχα φτιάξει μόνο μια μικρή συλλογή, που είχα την τύχη να την δείτε και να με γνωρίσετε μεσω αυτού οι περισσότεροι στο Greece’s Νext Τop Μodel(Βινα, Όλια… Όλια και Βίνα και πάλι σας ευχαριστώ ολόψυχα που σκεφτήκατε και επιλέξατε τα ρουχα μου… άσχετο αλλά ήθελα να το πω, καταλαβαίνετε). Εκεί που εξερευνώ τον χώρο βλέπω ο καλομοίρης φωτοτυπίες από τα ρούχα αυτά κολλημένα στον τοίχο. Σκέφτομαι (καλό χάπατο είμαι και του λόγου μου) ότι οι άνθρωποι είχαν κάνει μια έρευνα για το ποιος είμαι και θα μιλούσαμε λεπτομερώς για τα ρούχα μου. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος.
– Μα τι είναι αυτά στον τοίχο (χαμόγελο ο δικός σου, ότι και καλά θα μου πουν ότι προετοιμάστηκαν επειδή θα ερχόμουν).
– Αααα αυτά είναι κάποια ρούχα, που μας έφερε η τάδε σχεδιάστρια για τη νέα της συλλογή, που θα είναι τέλεια.
(Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σα να έπεσε μια φρεγάτα στο κεφάλι μου και με φωνή που έτρεμε, αλλά χωρίς να καταλάβουν κάτι οι άνρθωποι, ρώτησα.)
-Ποιας σχεδιάστριας θα είναι αυτή η συλλογή;
-Της τάδε.
(Τότε η ψυχή μου έγινε χίλια κομμάτια. Η ψυχή μου ήταν σα να πήρε κάποιος ένα ιστορικό YSL ρούχο και το έκοψε κομματάκια, κουρελάκια για να δημιουργήσει πολλά μικρά πανάκια και να καθαρίζει τα τζάμια. Ήξερα πια ότι ήθελα να μάθω απλά ποιος-ποια ήταν και το μόνο, που έκανα ήταν να πω…)
– Σας παρακαλώ θα πρέπει να φύγω, αλλα πριν φύγω σας πειράζει να πάρω μαζί μου τις φωτογραφίες από τα σχέδια μου – ρούχα μου, που έχετε στον τοίχο, γιατί αυτά τα ρούχα είναι δικά μου.
Θα άλλαζε κάτι; Όχι απλά αυτό ένιωσα και έκανα εκείνη την στιγμή. Οι άνθρωποι δεν έφταιγαν κάπου, τη δουλειά τους έκαναν προς θεού. Αλλά η “σχεδιάστρια” μέσα σε τόσους, που είχε κοπιάρει, βρήκε να πάρει και 4 δικά μου σχέδια. Τότε δε μίλησα, ξέρετε για ένα νέο παιδί είναι μεγάλο σοκ. Αλλά ήταν μια καλή χαστουκιά με το καλημέρα! Πήρα τις φωτογραφίες μου, έβαλα τα κλάμματα, πήγα σπίτι μου και έφαγα Goody’s (δεν είναι πληρωμένη διαφήμιση, αλλά αφού αυτό έκανα.)
Τι μπορεί να φταίει για αυτό; Γιατί τόση απροκάλυπτη κόπια; Δε ξέρω… ίσως η έλλειψη σπουδών και γνώσεων; Όταν σπουδάζεις κάτι καμιά φορά κάποια πράγματα περνούν μέσα σου και καταλαβαίνεις τον κόπο και το βάσανο, που έχει ρίξει κάποιος για να δημιουργήσει μια συλλογή και κατ’ επέκταση σέβεσαι και τη δουλειά του άλλου και δεν την “ακουμπάς”. Βέβαια υπάρχουν άπειροι καταξιωμένοι σχεδιαστές με άπειρο ταλέντο και ιδέες, που είναι αυτοδίδακτοι και δεν έχουν περάσει από κάποια σχολή. Άρα μάλλον ίσως τελικά είναι θέμα παιδείας και προσωπικής επιλογής. Επιλέγεις να το κάνεις… κρίμα, αλλά το επέλεξες!
Κλείνοντας θα σας εξηγήσω γιατί έγραψα αυτό το άρθρο… Επειδή το τελευταίο διάστημα καθένας μπορεί να δημιουργήσει ένα brand (και πολύ καλά κάνει) και να γίνει επιχειρηματίας μόδας, (γιατί επιχειρηματίας μόδας θα γίνει, σχεδιαστής είναι άλλο πράγμα), είναι καλό αν θέλετε να δημιουργήσετε ένα brand, πριν ξεκινήσετε να σεβαστείτε και να εκτιμήσετε την δουλειά, που κάνει κάποιος τρίτος. Σας αρέσει μια ιδέα, γούστο και καπέλο σας, αλλά να χαρείτε μην την κοπιάρετε και κυρίως μην την οικειοποιείστε. Ειδικά όταν γίνεται λίγο πιο αναγνωρίσιμοι, δε σημαίνει ότι επειδή είστε οι πιο γνωστοί, είστε και οι πρωτοπόροι, ίσως είστε οι πιο “έξυπνοι”, ή μάλλον αυτοί που δε νοιάζονται για τον διπλανό τους και καλά κάνετε δεν είναι οι επιχειρήσεις φιλανθρωπικά ιδρύματα, αλλά, αλλά, αλλά… να θυμάστε κάτι δεν ανακαλύψατε την Αμερική, αντιθέτως την είδατε, την θαυμάσατε και πήγατε στα Φιλιατρά να δημιουργήσετε μια κόπια της.
Σημείωση 1η: αγαπάμε Φιλιατρά, απλά ήθελα να χρησιμοποιήσω μια πόλη, τα χαιρετίσματα μου λοιπόν στα αγαπημένα Φιλιατρά, αγαπάμε Φιλιατρά.
Σημείωση 2η: δε μειώνουμε κάποιον που κυνηγά το όνειρο του και θέλει χωρίς σπουδές να δημιουργήσει ένα brand, ισα – ισα είμαστε εδώ αν μπορούμε να βοηθησουμε και να προβαλουμε τη δουλεια σας, αλλά μιλάμε κυρίως για το κομμάτι της αντιγραφής.
Ο Νίκος Αλιάζης είναι ένας νέος σχεδιαστής με καταγωγή από την Ζάκυνθο.
Έχει σπουδάσει "Fashion Design & Construction" στη σχολή μόδας Pansik Scuola di Moda με πλήρη διετή υποτροφία.
Επίσης, είναι απόφοιτος του τμήματος "Κοινωνιολογίας-Εγκληματολογίας" του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών.
Στα λίγα χρόνια ενασχόλησης του με τη μόδα έχει συνεργαστεί με διάφορα διεθνή περιοδικά (Vogue Italia, L'Officiel,Drama Magazine κ.α.),όπως και με επιτυχημένα brands της Ελλάδας και του εξωτερικού (ΝΙΚΕ, .LAK κ.α.)
Το 2019 δημιούργησε το brand γυναικείας ένδυσης "Νikos Aliazis". Δουλειές του έχουν δημοσιευθεί στο Fashion TV, στο FF Channel και έχει συμμετάσχει στο Greece's Next Top Model, αλλά και στο Switzerland's Next TopModel ως guest σχεδιαστής.
