LGBTQA+ και μόδα: Γιατί μία καμπάνια δεν είναι αρκετή.

*Γράφει η Άννα Κιουμουρτζή. 

Pride Month 2021. Ένα έτος γεμάτο αλλαγές, γεγονότα τα οποία συντάραξαν μα και ανακατέταξαν τα δεδομένα και τα γενόμενα, τόσο μέσα από το κοινωνικοπολιτικό, όσο και το καλλιτεχνικό/δημιουργικό πρίσμα της ζωής μας. Η μόδα ως ένας πλέον ενεργός πρωταγωνιστής στην εκπροσώπηση, τις συζητήσεις για την συμπερίληψη και ίση μεταχείριση των LGBTQA+ ατόμων στα ενδότερα της βιομηχανίας, αποτελεί ακόμη έναν από τους χώρους με την μεγαλύτερη πάλη για αποδοχή και ανέλιξη.

Έτσι λοιπόν, υποθέτουμε πως η μόδα και η queer κουλτούρα συμβαδίζουν. Η βιομηχανία της μόδας, κατά κύριο λόγο, παράγει, εμπνέεται και λειτουργεί με το πρόσχημα πως αποτελεί κάποιου είδους δημιουργικό καταφύγιο, για την queer κοινότητα. Άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που είδαμε τον χώρο να γιορτάζει και να προσελκύει τη μοναδικότητα. Αρκεί μόνο να δούμε το περσινό Met Gala με θέμα Camp, όπου επιτέλους υπήρξε μία αντάξια παρουσία και ενημέρωση για την LGBTQA+ κοινότητα, αλλά και την τεράστια προσφορά της στην μόδα.

Παρατηρούμε όμως ότι, παρά αυτήν την προοδευτική πλειοψηφική συμπεριφορά, δεν μπορούμε παρά ακόμη να αναρωτιόμαστε, πόσο δίκαια ή και σωστά έχει καταγραφεί και συνεχίζει να εκπροσωπείται η αυθεντική ταυτότητα της LGBTQΑ+ κοινότητας στο ευρύ φάσμα του χώρου της μόδας; Και πόσα κέρδη έχουν προκύψει από το “δανεισμό” στοιχείων, trends και δημιουργικής αυθεντικότητας τα οποία ισάξια αποδόθηκαν στους αρχικούς δημιουργούς τους;

Δυστυχώς, η μόδα έχει υπάρξει εκτός από προαγωγικός παράγοντας, έχει υπάρξει κατά κόρον καταπιεστής αυτής της ίδιας κοινότητας. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο για τους καταναλωτές να λαμβάνουν πλήρη διαφάνεια από τις επωνυμίες που σκέφτονται να αγοράσουν. Είτε είστε μέλος της queer κοινότητας ή σύμμαχος, πιθανότατα γνωρίζετε το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια του Pride, πολλές μάρκες high-street τείνουν να χρησιμοποιούν τον εορτασμό προς τιμήν των ίσως δικαιωμάτων και του σεβασμού προς την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, ως ένα εργαλείο μάρκετινγκ κάτι γνωστό και ως “rainbow-washing”.

Ωστόσο, προκειμένου η εκπροσώπηση LGBTQ + να είναι γνήσια και όχι μία προσπάθεια καταναλωτικής χειραγώγησης, οι καμπάνιες των περισσότερων επωνυμιών πρέπει και οφείλουν να αντικατοπτρίζουν μια συνεχή προσπάθεια εκ μέρους της τους, για να ενδυναμώσουν τα άτομα που απαρτίζουν την κοινότητα μέσω φιλανθρωπικών προσπαθειών και οργανωτικών συνεργασιών. Καθώς οι έννοιες της ποικιλομορφίας και της ένταξης αρχίζουν να κερδίζουν πραγματική δυναμική καθ’ όλη την ιστορία και εξέλιξη του χώρου της μόδας, τώρα είναι η ώρα να διαχωριστεί το σιτάρι από το φλοιό και να μάθουμε να αντικρίζουμε την πραγματικότητα, τι αξίζει να αγοράσουμε και από ποιόν, καθώς επίσης και και να πάρουμε ενεργά θέση σε μία κοινωνία η οποία αλλάζει, ας ελπίσουμε προς το καλύτερο.

Σε έναν κόσμο όπου η αχαλίνωτη εμπορευματοποίηση της σημαίας ή και των συμβόλων του Pride, έχουν πλέον προκληθεί έντονες και αναγκαίες συζητήσεις σχετικά με ζητήματα όπως, το πότε, που και με ποιον τρόπο οφείλει να χρησιμοποιείται η σημαία, αλλά και κάτω από ποιες συνθήκες και περιεχόμενο μπορεί ένα σύμβολο να αποτελέσει ειλικρινή πηγή έμπνευσης και εκπροσώπησης. Το φαινόμενο του cultural appropriation ιδιαίτερα όταν αυτό εφαρμόζεται στον πολυτελή κυρίως τομέα της μόδας και στην queer κουλτούρα έχει περισσότερα στρώματα από ένα παλτό Balenciaga AW18.

Οι καθοδηγητικές γραμμές είναι ασαφείς όσον αφορά το αν η πολυτελής μόδα αποτελεί «τέχνη» ή «εμπόριο» κάτι που επηρεάζει το επιχείρημα της «απαλλοτρίωσης» έναντι της «εκτίμησης» του queer πολιτισμού και ταυτότητας στη βιομηχανία της μόδας. Παρά τις νέες γραμμές με άφυλο χαρακτήρα και τις προσπάθειες της ρευστότητας του τελευταίου έτους, η μόδα παραμένει ξεκάθαρα διαχωρισμένη σε αυτή των ανδρών/γυναικών, αλλά και εν γένει δεν μπορεί πλέον να αποφύγει ή να αγνοήσει αυτό που αποτελεί μια επαναστατική αλλαγή στον πολιτισμό και την τέχνη.

Η LGBTQA+ κοινότητα καταφέρνει να ακουστεί ηχηρά χρησιμοποιώντας τις πλατφόρμες κοινωνική δικτύωσης, την δουλειά αλλά και την επιρροή τους, για να ρίξουν μεγαλύτερο φως στην ανισότητα των φύλων, τη σεξουαλική παρενόχληση και το bodyshaming, με στόχο να επαναπροσδιορίσουν τις απόψεις της βιομηχανίας για το τι σημαίνει τώρα να είναι κανείς κομμάτι του χώρου.

Σχεδιαστές όπως ο Alessandro Michele ή ο Nicolas Ghesquière αλλά και άλλοι μεγάλοι οίκοι όπως οι Balmain, Valentino, McQueen, Alyx έχουν εγχύσει τη ρευστότητα των φύλων παίζοντας με αμφισημία όσον αφορά το φύλο. Εντυπωσιακά νέα ταλαντούχα μοντέλα όπως οι Theodora “Teddy” Quinlivan, Krow Kian, Jay Espinosa και Valentina Sampaio είναι παραδείγματα κατακτημένων ορόσημων στη βιομηχανία της μόδας και των μοντέλων. Όμως, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουμε.

Παρ ‘όλα αυτά, εν μέσω της πανδημίας COVID-19, η σεζόν της εαρινής εβδομάδας μόδας ήταν σίγουρα σε αντίθεση με οποιαδήποτε άλλη, με πολλές μάρκες να πραγματοποιούν εικονικές παραστάσεις διαδρόμου και να δημιουργούν ψηφιακά βιβλία και βίντεο μόδας, για να παρουσιάζουν συλλογές για την άνοιξη του 2021. Όμως πολλοί εξακολουθούσαν να αγκαλιάζουν τη συμπερίληψη στο cast τους.

Μερικοί όπως, ο Aaron Philip εκπροσώπησε την Collina Strada, η R13 στρατολόγησε την Ella Snyder, οι Eckhaus Latta τους Hari Nef και η Maya Mones ως μοντέλο για την Chromat. Ενώ βρισκόμασταν στο Λονδίνο, είδαμε τον Gareth Pugh, και το μη-δυαδικό μοντέλο Finn Love μα και το τρανσέξουαλ μοντέλο Sakeema Crook, καθώς και τη drag queen, Georgie Bee. Ο Riccardo Tisci προσκάλεσε τη μούσα του Lea T να περπατήσει για την Burberry, όπου ο οίκος πραγματοποίησε μια πασαρέλα σε ένα δάσος έξω από το Λονδίνο.

Η Ιταλία ακολούθησε, με τον Μιλάνο να επιλέγει το τρανσέξουαλ μοντέλο Valentina Sampaio για την Etro, και στο Παρίσι, ο Koché επέλεξε τα τρανσέξουαλ μοντέλα Dustin Muchuvitz και Venus Liuzzo, ενώ ο Balenciaga πήγε με τον Gigi Hari. Σε μια μακρά λίστα άλλων που ακολούθησαν είδαμε τον σχεδιαστή Christian Cowan, που συγκέντρωσε ένα καστ από συμμάχους LGBTQΑ+, όπως οι Lil Nas X, Amanda Lepore, Teddy Quinlivan, Chella Man και Parker Kit Hill, για τη συνεχιζόμενη δουλειά τους να ωθήσουν, την παράξενη εκπροσώπηση στα mainstream media.

Παρ ‘όλα αυτά, για κάθε άτομο στην κοινότητα LGBTQA+, η εμπειρία του για μη σωστή εκπροσώπηση ή παραπλανητική παρουσία στη βιομηχανία της μόδας είναι διαφορετική και σχεδόν πάντα παρούσα. Ο καθένας έχει τη γνώμη του για το αν τα χρώματα και τα σύμβολα της LGBTQΑ+ κοινότητας, που χρησιμοποιούνται από τις διάφορες καμπάνιες κατά τη διάρκεια του Pride month είναι κάτι ηθικό ή μη. Αλλά το μόνο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι είναι κάτι περισσότερο από αυτό.

Η αναγνώριση του ταλέντου, ο σεβασμός και οι ίσες ευκαιρίες είναι ακόμη θέματα συζήτησης. Ανεξάρτητα από το πόσο μακριά έχουμε φτάσει, υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος και μέχρι να το αποδεχτούμε αυτό, θα αγωνιζόμαστε συνεχώς για εκπροσώπηση, πολυμορφία και ισότητα.

Τι μπορούμε λοιπόν, να κάνουμε για να συνεχίσουμε να προχωράμε; Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις φωνές μας. Οι καταναλωτές κάνουν μεγάλες αλλαγές στην αγορά πλέον, απλά μιλώντας. Δράστε τώρα, υποστηρίζοντας πρωτότυπους δημιουργούς, την αυθεντικότητα στην ταυτότητα και απλά να είστε εκεί για τα άτομα, που πρέπει να ακουστούν και τελικά να εκτιμηθούν.

Happy Pride Month!