Fashion films: Η μόδα εξελίσσεται, η δημιουργικότητα μεγαλώνει.
*Γράφει η Άννα Κιουμουρτζή.
Από τη γέννηση του κινηματογράφου, ο κινηματογράφος και η μόδα είχαν μια στενή σχέση, η οποία μέχρι το γύρισμα του αιώνα εξελίχθηκε στην εποχή των ταινιών μόδας ως ένα περισσότερο ή λιγότερο καλά καθορισμένο αυτόνομο είδος. Το ξέσπασμα των ταινιών μόδας ενισχύθηκε εν μέρει από τις ψηφιακές τεχνολογίες παραγωγής και διανομής, που γέννησαν πλατφόρμες, και την προώθηση των εμπορικών σημάτων και των μεμονωμένων σχεδιαστών, που μοιράζονται κινούμενες εικόνες στο διαδίκτυο.
Ο Nick Knight ήταν ο πρώτος που συνειδητοποίησε τις δυνατότητες του διαδικτύου και το 2000 εγκαινίασε το showstudio.com, επαναπροσδιορίζοντας τις εικόνες μόδας και τον τρόπο που τις αντιλαμβανόμαστε, δίνοντας ζωή σε ένα νέο είδος, την ταινία μόδας. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες ή στιλιστικά χαρακτηριστικά, που να χαρακτηρίζουν το είδος, η μόνη προϋπόθεση είναι, φυσικά, η παρουσίαση ρούχων. Αυτές οι μικρού μήκους ταινίες -που μπορεί να είναι αφηγηματικές, αφηρημένες, πειραματικές ή με κλασική δομή- αντιπροσωπεύουν μια άγρια περιοχή, όπου οι κινηματογραφιστές μπορούν να παίξουν, έχοντας πλήρη δημιουργική ελευθερία να εκφραστούν.
Το Youtube και η άνοδος των κοινωνικών δικτύων έχουν επίσης, συσφίξει τον δεσμό μεταξύ της μόδας και των ταινιών μικρού μήκους. Τα τελευταία χρόνια, οι μεγάλοι οίκοι μόδας ήταν οι πρώτοι που κατάλαβαν πόσο πολύτιμες μπορούν να είναι οι ταινίες μικρού μήκους, για τη μετάδοση της δημιουργικότητας, των αξιών και των νέων ιδεών. Το δυναμικό viral των μικρών πρωτότυπων και συναρπαστικών ταινιών προσελκύει έναν αυξανόμενο αριθμό εμπορικών σημάτων, ακόμη και εκτός του κλάδου της μόδας, τα οποία παράγουν όλο και περισσότερο περιεχόμενο βίντεο, σε διάφορες μορφές και με τη βοήθεια ανερχόμενων ή αξιοσημείωτων ταλέντων.
Μετά το lockdown, στα μέσα της πανδημίας, πριν από τη δεύτερη αιχμή, η άνοιξη/καλοκαίρι 2021 είναι ένα phygital upside down. Αλλά μέσα από το χάος βγαίνει η δημιουργικότητα. Και οι σχεδιαστές μόδας, όντας πολυμήχανοι, διοχέτευσαν ενέργεια και συναίσθημα στη δουλειά τους με αποτέλεσμα μια όμορφη “πολυμεσική” έκρηξη καλλιτεχνίας. Και από όλες τις ψηφιακές μορφές που αντικατέστησαν φέτος τις επιδείξεις πασαρέλας, από τα πάνελ ερωτήσεων και απαντήσεων μέχρι τις ζωντανές μεταδόσεις, η ταινία μόδας, φτιαγμένη από καρδιάς, φαίνεται να λειτουργεί καλύτερα. Πρόκειται σίγουρα για μια αλλαγή. Πριν από λίγο καιρό, οι λέξεις “fashion film“ ήταν η συντομογραφία για την “πραγματικά κακή ταινία“, συνήθως ένα έργο ματαιοδοξίας, που ξεπερνούσε κατά πολύ τον προϋπολογισμό και στο οποίο εμφανιζόταν πάντα μια πολύ όμορφη έφηβη, που εμπλεκόταν σε κάποιο είδος ρομαντικής σχέσης. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, πολλές μάρκες απέφευγαν το σαφώς μη μοντέρνο μέσο.
Αλλά όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα το 2020, αυτό δεν ισχύει πλέον. Καθώς περνούν οι Εβδομάδες Μόδας, γίνεται όλο και πιο φανερό ότι οι παρουσιάσεις χωρίς κοινό και τα άτονα livestreams, όλα μοιάζουν λίγο επίπεδα. Για τον ίδιο λόγο που οι ποδοσφαιρικοί αγώνες χρειάζονταν ψεύτικο θόρυβο από το κοινό, οι φαλακρές επιδείξεις πασαρέλας στερούνται ατμόσφαιρας. Η Miuccia Prada ξεπέρασε τον ανταγωνισμό με την παιχνιδιάρικη σειρά ταινιών Multiple Views, η οποία παρουσίασε έντεχνα τις ανδρικές συλλογές της για την άνοιξη/καλοκαίρι και τις γυναικείες συλλογές resort 2021 σε στερεοφωνικό περιβάλλον. Γυρισμένη από πέντε φωτογράφους (Terence Nance, Joanna Piotrowska, Martine Syms, Juergen Teller και Willy Vanderperre), ήταν μια οπτική πανδαισία πέντε πολύ διαφορετικών πορειών.
Περνώντας στη σφαίρα του ντοκιμαντέρ, η Bottega Veneta κυκλοφόρησε τον Ιούλιο την ταινία μικρού μήκους “Men“, η οποία εξερευνά τον τοξικό ανδρισμό, μια συνεργασία μεταξύ του δημιουργικού διευθυντή Daniel Lee και του φωτογράφου Tyrone Lebon. Πέτυχε την τέλεια ισορροπία μεταξύ της παρουσίασης της συλλογής σε όλο το λεπτομερές μεγαλείο της και της εξερεύνησης ενός από τα πιο διαδεδομένα δεινά της σύγχρονης κοινωνίας. Με κάθε καρέ ο θεατής ερωτεύεται βαθύτερα τους χαρακτήρες που βρίσκονται μπροστά στο φακό, μια διαφορετική ομάδα καλλιτεχνών που μιλούν για το τι σημαίνει για αυτούς ο ανδρισμός, καθώς ντύνονται και γδύνονται.
Είναι ενδιαφέρον ότι για τη φθινοπωρινή συλλογή Ready-to-wear της Schiaparelli, ζωντάνεψε το μέσο της φωτογραφίας μόδας, το οποίο αποτέλεσε τη βασική διάθεση για το editorial της κίνησης. Συναισθηματικά, η ομάδα δημιουργικής διεύθυνσης συνδύασε έναν τρόπο θέασης της ακίνητης φωτογραφίας, αποκαλύπτοντας τη διαδικασία της τοποθέτησης των μοντέλων στα ρούχα και τη χρήση φωτισμού, για την αποτύπωση τους. Αυτή η αίσθηση της μετα-συνειδητότητας προσδίδει μια ζωντάνια στα μεταλλικά, χρυσά κοσμήματα και τα μονόχρωμα ρούχα της συλλογής, που ενσαρκώνονται από τα διάφορα μοντέλα. Εδώ, η ματιά της Schiaparelli σε ένα editorial κίνησης διαμορφώνει την παρασκηνιακή διαδικασία σε έργο τέχνης, από μόνη της.
Συγκριτικά, μια πιο απελευθερωτική ματιά απευθύνεται στο editorial κίνησης του Dries Van Noten για τη γυναικεία συλλογή Φθινόπωρο-Χειμώνας 2021-22. Η χρήση του σύγχρονου χορού και της ελεύθερης χορογραφίας επιβάλλει έναν τόνο ασάφειας πάνω στα ρούχα. Με τον ήχο που δημιουργήθηκε από τους Massive Attack και τη δημιουργική διεύθυνση υπό την καθοδήγηση του Casper Wackerhausen-Sejersen, υπάρχει μια οικεία έκφραση της σύγκρουσης των τεχνών με την κουλτούρα της μόδας. Η παράσταση προσφέρει μια αντι-ρομαντική ματιά της μόδας, καθώς ο χορός είναι ωμός και συγκρουσιακός. Αυτό οδηγεί στην αμφισβήτηση της διάθεσης της επιθυμίας μέσω της επιθετικής στάσης των μοντέλων και των χορευτών κατά την επίδειξη των ρούχων – ένας τόνος που σπάνια αναγνωρίζεται στη βιομηχανία.
Είναι ασφαλές να συμπεράνουμε ότι το μέλλον της μόδας υπάρχει στο χώρο της διασταύρωσης άλλων κλάδων, όπως ο κινηματογράφος, η τέχνη και η μουσική, στην έκφραση των σχεδίων. Τα editorials κίνησης είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος για τους σχεδιαστές να παρουσιάσουν τις τελευταίες συλλογές τους. Είναι σχεδόν σαν να καθορίζεται η μακροζωία για τις μάρκες μόδας από την ικανότητά τους να διατηρούν μια ελκυστική ψηφιακή μορφή προβολής, για να απεικονίζουν με τον καλύτερο τρόπο την αισθητική, τις διαθέσεις και τους τόνους κάθε συλλογής.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι αυτές οι αντίθετες ταυτότητες των εμπορικών σημάτων ελπίζουμε ότι θα οδηγήσουν σε πιο επαναστατικούς τρόπους ,για να καταναλώνουμε και να απολαμβάνουμε τη μόδα στη σύγχρονη κουλτούρα, πέρα από τα όρια των έντυπων εκδόσεων, των εμφανίσεων στην πασαρέλα και των εγκαταστάσεων των καταστημάτων, όπως τα γνωρίζουμε.
