Νίκος Αλιάζης, σχεδιαστής μόδας!

Long time, no see… Κάποιες φορές όταν είσαι ο υπεύθυνος σε κάτι, επωμίζεσαι περισσότερες ευθύνες και ο χρόνος που σου απομένει, για άλλα πράγματα, είναι μηδαμινός. Έτσι έχουμε καιρό να τα πούμε μεταξύ μας, καθώς το Paramano μεγαλώνει οπότε με χρειάζεται όλο και παραπάνω σαν ιδιοκτήτη, παρά σαν αρθρογράφο, αλλά είπα η νέα σεζόν να ξεκινήσει με μια μικρή δική μου εξομολόγηση.

Απόψε θα απαντήσω σε κάποια από τα πιο συχνά ερωτήματα σας, αλλά που έχουν κοινό γνώμονα. Και αφορά το πως έγινα σχεδιαστής και πως μπορεί κάποιος να γίνει σχεδιαστής μόδας από το μηδέν, χωρίς budget, τι τον συμβουλεύω κτλ.

Ας το πιάσουμε από την αρχή. Ξεκίνησα την ενασχόληση μου με τη μόδα κάπως σχετικά τυχαία. Σχεδιάζω από πολύ μικρό παιδί χωρίς να έχω κάποια αδυναμία στη μόδα, ή κάποιες προσλαμβάνουσες. Ο λόγος που έγινα είναι ένα ντόμινο γεγονότων, τυχαίων ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το. Όλα ξεκινούν με κάτι αρκετά συνηθισμένο, έβλεπα γυναίκες που θαύμαζα και εκτιμούσα και τις “ερωτευόμουν”. Θυμάμαι την μαμά μου, πάντα κομψή και δυναμική με τα μακριά ξανθά μαλλιά της και τον υπερτέλειο δυναμικό χαρακτήρα της. Θυμάμαι που έλεγα μαμά κοίτα πως περπατάει η κυρία Βίκυ (μια πανέμορφη γυναίκα από τη Ζάκυνθο) με υπέροχο “αέρα” και στυλ, χρόνια μετά ακόμα έχω αποτυπωμένα τα ξανθιά της μαλλιά, την εκπληκτική σιλουέτα της και ένα τύπου ιβουάρ ταγιέρ, που είχε συνδυάσει με μαύρες γόβες στιλέτο και μια εκπληκτική τσάντα τύπου Chanel. Επίσης, θυμάμαι ότι μικρός όταν πηγαίναμε σε ταβέρνες, έφτιαχνα φορέματα με χαρτοπετσέτες και φανταζόμουν την τάδε να φοράει αυτό που είχα φτιάξει κτλ.

Έτσι κάποια στιγμή έπιασα μολύβι και χαρτί και σχεδίαζα με τις ώρες, ειδικά όταν είχα άγχος για το σχολείο ή ήμουν στεναχωρημένος. Σχεδίαζα τρόπος του λέγειν, οι φιγούρες μου ήταν χωρίς λαιμό και μικροσκοπικές, σα να τις είχε κλάσει πελεκάνος ένα πράγμα, αλλά για εμένα τότε φάνταζαν σαν να τις είχαν σχεδιάσει νεράιδες (δεν είχαν σας το υπόσχομαι)… Ένα απόγευμα κάναμε φωνητική στο ωδείο μαζί με δυο παιδιά από τη Ζάκυνθο, δυο υπερφωνάρες την Ανδριάνα και τον Αλέξανδρο. Όπως κάναμε τις ασκήσεις εγώ χαζοσχεδίαζα στο τετράδιο. Έτσι και ενώ το βλέμμα μου έχει χαθεί στο χαρτί, δεν έχω καμία οπτική επαφή με τους υπόλοιπους και η άσκηση φωνητικής έχει φτάσει σε πολύ ψηλές νότες, η δασκάλα μου, η κυρία Ελένη κάνει νόημα στην Ανδριάνα και στον Αλέξανδρο να μη συνεχίσουν και να με αφήσουν να τραγουδώ μόνο μου. Έτσι εγώ συνέχιζα να εκτελώ ολόσωστα την άσκηση σε πολύ ψηλές νότες, μέχρι που συνειδητοποιώ ότι έχουν σταματήσει τα άλλα δύο παιδιά. Σαστίζω και τότε ακούω “μπράβο ρε Νίκο έχεις φτάσει την τάδε ψηλή νότα” (που δε θυμάμαι τώρα ο καψερός ποια ήταν) και η δασκάλα μου σηκώνεται, κοιτάζει το τετράδιο και μου λέει “Αγαπώ τη φωνή και την ψυχή σου, αλλά αυτό είσαι εσύ, θα γίνεις ένας θαυμάσιος σχεδιαστής, γιατί όταν σχεδιάζεις είσαι ελεύθερος και κυρίως πιστεύεις στον εαυτό σου”… εγώ χαμογέλασα και απλά συνέχισα να τραγουδώ.

Το ίδιο βράδυ πήγα μια βόλτα με την αγαπημένες μου Λυδία και Ντενίς. Η Ντενίς είναι μια φίλη μου που αγαπά πολύ την μόδα και παθιάζετε με αυτήν. Εκείνο το ίδιο βράδυ της έδειξα τα σχέδια μου. Μέχρι τότε τα σχέδια μου τα είχε δει μόνο μια η Νανά, ξαδέλφη μου, ταλαντούχα ζωγράφος, που με προέτρεπε να μη σταματήσω να σχεδιάζω, όπως και η κολλητή μου η Δήμητρα. Το ίδιο έγινε και με τη Ντενίς, εκείνο το βράδυ σχεδόν ούρλιαζε για να με πείσει να ασχοληθώ με το σχέδιο και τη μόδα κατ’ επέκταση. Επιστρέφοντας στο σπίτι σκεφτόμουν πως ένα παιδί που ασχολείται με το σχολείο, τον Παναθηναϊκό και το ποδόσφαιρο, φοράει τζιν παντελόνια όλη μέρα και αγαπά τη μουσική θα γίνει σχεδιαστής; Όσο περνούσε ο καιρός συνέχισα να το σκέφτομαι και να το ψάχνω, κάθε μέρα η ιδέα του σχεδίου και της μόδας κέρδιζε έδαφος μέσα στην ψυχή και την καρδιά μου.

Έτσι έναν χειμώνα που γύρισα στην Αθήνα για τις σπουδές μου στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, άρχισα να το ψάχνω… για να μη πλατειάσω κι άλλο όλα ξεκινούν να παίρνουν σάρκα και οστά ένα πρωινό του Ιουνίου στην οδό Βουλής. Η πρώτη μου επίσκεψη στη σχολή μόδας PANSIK Scuola di Moda, στα πλαίσια μιας συνέντευξης, που αφορούσε την αίτηση σπουδών με υποτροφία στην σχολή. Ήμουν από τους τελευταίους συνεντευξιαζόμενους και με υποδέχθηκαν η Αννίτα, το πολυεργαλείο της σχολής και η Νάταλι μια εκ των ιδιοκτητών. Η συνέντευξη κράτησε πενήντα τέσσερα λεπτά. Θυμάμαι τι φορούσα, τι φορούσαν τα κορίτσια, πόσο χαμογελαστές και όμορφες ήταν, αλλά και πόσο έτρεμα. Ήθελα πολύ να το σπουδάσω, ήθελα πολύ να γίνω σχεδιαστής μόδας, όχι απλά να το δηλώνω, αλλά να έχω τις γνώσεις και όσα χρειάζονταν, για να το κάνω σωστά… ελάχιστες μέρες μετά λαμβάνω ένα email από την Ευτυχία, επίσης ιδιοκτήτρια της σχολής και μου ανακοινώνει ότι έχω επιλεχθεί για την υποτροφία, δυο χρόνια πλήρους υποτροφίας. ΣΟΚ! Νομίζω ότι ήταν και παραμένει μια υπέροχη στιγμή της ζωής μου, από αυτές που νιώθεις γεμάτος, γιατί έχεις μια ευκαιρία στο όνειρο.

Μια ευκαιρία στο όνειρο, σε ένα χώρο που δυστυχώς συνήθως επιβιώνει αυτός που έχει μια κάποια οικονομική άνεση. Εκεί, λοιπόν, έρχεται η απάντηση μου σε ένα ακόμα ερώτημα σας.

“Νίκο ήταν δύσκολο να γίνεις επαγγελματίας σχεδιαστής μόδας;”

Οι σπουδές τελειώνουν και έρχεται η ώρα για το επόμενο βήμα. Πάμε, λοιπόν, στο επόμενο στάδιο… επαγγελματίας σχεδιαστής μόδας! Εύκολο; Όχι, αλλά ούτε και ακατόρθωτο. Πολλές σκέψεις, ώρες ΑΤΕΛΕΙΩΤΗΣ δουλειάς, πολύ κλάμα, αγωνία, χαρά και ελπίδα. Αλλά ο στόχος ένας να γίνει σωστά και θα καταλάβετε τι εννοώ και γιατί το τονίζω συνεχώς αυτό το “σωστά”. Κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης και διαφορετικά θέλω. Προέρχομαι από μια “κανονική” οικογένεια, που με έχει στηρίξει άπειρα στη ζωή και στη δουλειά μου και έχουν κάνει το παν. Έχουν κάνει πολλά περισσότερα και από αυτά που μπορούσαν. Αυτό σημαίνει ότι ξεκίνησα όλη μου την πορεία στην κυριολεξία από το μηδέν. Ένα αγόρι 24 ετών που σχεδίαζε φορέματα, σε μια βιομηχανία με υψηλά κόστη και ανταγωνισμό. Ένα αγόρι που είχε στόχο να τα καταφέρει, αλλά με έναν τρόπο που θα έμοιαζε σωστός για εμένα.

Τη μόδα την λατρεύω, έτσι κάθε τι που μπορεί να είναι λάθος ή άτιμο με βρίσκει αντίθετο. Θα μπορούσα να ξεκινήσω με ρουχαλάκια αμφιβόλου ποιότητας, ακόμα και εισαγωγής, πολύ οικονομικά και να βγάλω ίσως πιο γρήγορα και εύκολα χρήματα. Με αυτά τα χρήματα να πληρώσω διάφορες τραγουδίστριες και κοπέλες του Instagram και να μου λένε όλοι μπράβο και συγχαρητήρια. ΠΟΤΕ! Εγώ που αποκοιμιόμουν με τις βιογραφίες των σχεδιαστών, να δημιουργήσω κάτι που “βιάζει” το χώρο της μόδας κοροϊδεύοντας τις γυναίκες, που τόσο λατρεύω και εκμεταλλευόμενος ακόμα και ανήλικα παιδιά, που τα αναγκάζουν να δουλεύουν σχεδόν τζάμπα;

Έτσι υποσχέθηκα στον εαυτό μου το εξής: Αν ποτέ καταφέρεις κάτι θα είναι, γιατί το ρούχο σου είναι σωστό και δεν προσβάλει αυτό που πρεσβεύεις. Δηλαδή θα έχουν δημιουργηθεί από καλής ποιότητας υφάσματα και θα προέρχονται από ένα εργοστάσιο, που δε δουλεύουν ανήλικα παιδάκια και δεν επιβαρύνει το περιβάλλον. Θα έχουν ραφτεί σε ένα σωστό εργασιακό περιβάλλον, θα ξέρω ότι έχουν περάσει καλά αυτοί που τα έφτιαξαν, έχουν πληρωθεί ως έπρεπε για αυτό και θα μπορώ να καμαρώνω και να λέω ότι ξέρεις τι, ναι ρε παιδί μου είσαι σχεδιαστής μόδας.

Δεν κατηγορώ προς θεού κάποιον που προτιμά και διαλέγει τον άλλον δρόμο, αλλά συγνώμη δε με ενδιαφέρει να λέω πόσο γαμάτος είμαι, επειδή φόρεσε η τάδε το φόρεμα μου, αλλά έχει πληρωθεί αδρά, για να βγάλει μια φωτογραφία φορώντας το. Ναι είμαι δύσκολος και απαιτητικός απέναντι στον εαυτό μου, αλλά είμαι φουλ περήφανος γιατί ότι έχω καταφέρει είναι εξαιτίας των ρούχων μου, όχι επειδή έχω λεφτά (μακάρι να είχα και καλα κάνουν αυτοί που έχουν το ξαναλέω μην παρεξηγηθώ), όχι επειδή κάνω καλές δημόσιες σχέσεις, όχι για κάποιον λόγο τέλοσπάντων που δεν έχει να κάνει με τέλειο σχέδιο, πατρόν και ραφή. Όταν με προσέγγισαν και με διάλεξαν από το Fashion TV, το Greece’s Next Top Model και το Ελβετικό Next Top Model, μόνοι τους γιατί λάτρεψαν τα ρούχα και τη δουλειά μου, τότε ναι χάρηκα διπλά, γιατί έγινε λόγω της δουλειάς μου, γιατί είμαι ψωνάρα και θέλω να λέω ότι τα κατάφερα, γιατί κάνω σωστή δουλειά!

Ξέρω ότι δε σας έχω συνηθίσει σε πιο προσωπικά κείμενα και για πρώτη και ίσως τελευταία φορά συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά λαμβάνουμε άπειρα μηνύματα, που αφορούν εμένα και το κομμάτι “επαγγελματίας σχεδιαστής μόδας” και απόψε είχα μια πιο εξομολογητική διάθεση. Κλείνοντας αν είσαι κάποιος ή κάποια που θέλει να ασχοληθεί με τη μόδα, φοβάσαι ότι ξεκινάς από το μηδέν χωρίς πλάτες ή διάθεση για κολακείες και παρακάλια, ώστε να τα καταφέρεις να θυμάσαι αυτά. Σχεδιαστή δε σε κάνουν τα λεφτά και ότι φοράει ο τάδε το ρούχο σου, αλλά ότι εσύ έχεις δημιουργήσει κάτι με σεβασμό στη μόδα και στους καταναλωτές. Αν σεβαστείς αυτό τον χώρο, αν και θα φας αρκετές καρπαζιές, θα έρθει η στιγμή που θα σε αφήσει να νιώσεις το μεταξένιο του “άγγιγμα” και στο τέλος της ημέρας να θυμάσαι το εξής. Η μόδα είναι ένας χώρος, που η προσποίηση και το φαίνεσθαι είναι μεγάλο μέρος του, μη δίνει σημασία, εσύ προχώρα, μελέτα, πάλευε με ευγένεια και εντιμότητα και όλα θα έρθουν… και αν δεν έρθουν σήμερα, θα έρθουν αύριο. Πως το ξέρω; Ζω το “αύριο” και το εύχομαι και σε εσένα μέσα από τα βάθη της ψυχής μου. Απλά πιάσε μολύβι και χαρτί, απλά σκέψου πως θα ομορφύνεις την καθημερινότητα των ανθρώπων, γιατί προς θεού δεν θεραπεύουμε τον καρκίνο (μακάρι να το κάναμε), αλλά μέσα από τη μόδα θεραπεύουμε καμιά φορά τις ψυχές των ανθρώπων κι εγώ αυτό επιδιώκω και αυτό θα κάνω για όσο δηλώνω “Νίκος Αλιάζης, σχεδιαστής μόδας”.

Με εκτίμηση,
Νίκος @Paramanos

Y.Γ. υπάρχουν πολλοί ακόμα άνθρωποι που ευθύνονται για την ενασχόλησή μου με τη μόδα και τους ευχαριστώ ολόψυχα όλους.