Όλη η ιστορία γύρω από το “μικρό μαύρο φόρεμα”.
Ακούγοντας κανείς για το “ μικρό μαύρο φόρεμα” , σίγουρα το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι η Audrey Hepburn ως Holly Golightly στην ταινία “Πρωινό στο Tiffany”, στην οποία φορούσε το θρυλικό κοντό μαύρο φόρεμα, σχεδιασμένο από τον Hubert de Givenchy και αποτέλεσε trend στα τέλη της δεκαετίας του ‘60, σε συνδυασμό με λευκά μαργαριτάρια. Η ιστορία όμως αυτού του must have και all time classic κομματιού, είχε αρχίσει ήδη να γράφεται με χρυσά γράμματα στην ιστορία της μόδας από τα δεκαετία του 1920!
Όταν το 1926 , η Coco Chanel φέρνει την επανάσταση στα δεδομένα της μόδας, προτείνοντας το μαύρο χρώμα στα ρούχα και καταφέρνει να το κάνει από ένα χρώμα άρρηκτα συνδεδεμένο με θλίψη, μελαγχολία και αγάπη στο χρώμα της απόλυτης κομψότητας και υψηλής αισθητικής. Έτσι, η Chanel δημοσίευσε, την ίδια χρονολογία ,μια εικόνα ενός μικρού , απλού , μαύρου σχήματος στην αμερικανική Vogue, η οποία το ονομάζει “Ford της Chanel”, καθώς και το μοντέλο της Ford ήταν και αυτό “διαθέσιμο σε κάθε χρώμα … όσο είναι μαύρο “.
Το μικρό μαύρο φόρεμα συνέχισε να είναι δημοφιλές στην Μεγάλη Ύφεση , κυρίως λόγω του ότι ήταν οικονομικό και παράλληλα κομψό. Η επίδραση του Χόλιγουντ στη μόδα βοήθησε στην δημοτικότητα του μικρού μαύρου φορέματος , αλλά για πιο πρακτικούς λόγους, καθώς οι σκηνοθέτες βασίστηκαν στα μαύρα ρούχα γιατί τα άλλα χρώματα δεν “έγραφαν”τόσο καλά στο γυαλί. Κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκόσμιου Πολέμου , εξακολουθούν να αποτελούν τάση, κυρίως λόγω του ότι εκείνη την εποχή επιθυμούσαν την ομοιομορφία στην ενδυμασία των γυναικών που εισέρχονται πλέον στο εργατικό δυναμικό και επιλέγουν τη μικρό μαύρό φόρεμα ως «στολή» σε αρκετά «γυναικεία» επαγγέλματα όπως η γραμματέας .
Η άνοδος του «New Look» του Dior στη μεταπολεμική εποχή και η σεξουαλική συντηρητικότητα της δεκαετίας του 1950 καθιέρωσαν το μικρό μαύρο φόρεμα ως το σύμβολο της επικίνδυνης γυναίκας. Στο Hollywood οι μοιραίες γυναίκες εμφανίζονται συχνά με μαύρο φόρεμα σε αντίθεση με τις πιο συντηρητικές γυναικείες φιγούρες, όπως ο ρόλος της νοικοκυράς συζύγου.
Η δεκαετία του 1960 αποτελεί σημείο καμπής για τη μικρό μαύρο φόρεμα, καθώς η νεότερη γενιά προτιμούσε γενικά το μίνι φόρεμα και οι σχεδιαστές που ακολουθούσαν αυτή τη κουλτούρα μειώνουν ακόμα περισσότερο το μήκος του ρούχου, δημιουργώντας σχισμές ή κοψίματα στη φούστα ή το μπούστο του φορέματος, χρησιμοποιώντας υφάσματα όπως τούλι ή δίχτυ. Η επιστροφή του μικρού μαύρου φορέματος στη πιο κλασική του μορφή επανέρχεται τη δεκαετία του 1980 ,και συνεχίζεται ακόμα πιο δυναμικά στη δεκαετία του 1990 , η οποία είναι υπέρ της απλότητας και αποτελεί hot trend σε συνδυασμό με τα σανδάλια τύπου gladiator. Από τότε, το μικρό μαύρο φόρεμα συνεχίζεται μέχρι σήμερα και έχει εξέχουσα θέση στα γυναικεία ντουλάπια, σε άπειρα σχέδια, μήκη και μεγέθη.
Φυσικά εκτός της Audrey Hepburn , της οποίας το φόρεμα όταν δημοπρατήθηκε το 2006, πωλήθηκε για £ 410.000, έξι φορές από την αρχική του εκτίμηση, η το μικρό μαύρο φόρεμα αποτέλεσε σήμα κατατεθέν και για άλλες διάσημες προσωπικότητες, όπως η Δούκισσα του Windsor , Wallis Simpson , που αγαπούσε αρκετά τα μικρά μαύρα φορέματα και τα προτιμούσαν στις εμφανίσεις της. Επίσης, η Betty Boop , γνωστός χαρακτήρας κινουμένων σχεδίων που βασίζεται εν μέρει στην ταινία “It Girl” και η Clara Bow της δεκαετίας του ’20, σχεδιάστηκε με ένα μικρό μαύρο φόρεμα στις πρώτες ταινίες, αν και αργότερα έγινε κόκκινο. Γνωστή με το παρατσούκλι “μικρό μαύρο σπουργίτι “ , έμεινε και η Edith Piaf καθώς δεν μπορούσε να αποχωριστεί στις εμφανίσεις της το αγαπημένο της μαύρο χρώμα.
Επομένως, το μικρό μαύρο φόρεμα που έχει διανύσει σχεδόν εκατό χρόνια στο χώρο της μόδας , καταφέρνει να αποτελεί διαχρονικά μια safe και σικάτη επιλογή , καθώς σε συνδυασμό με τα κατάλληλα αξεσουάρ μπορεί να φορεθεί σε όλες τις περιστάσεις . Και όπως είπε η Coco Chanel : “Επέβαλα το μαύρο και εξακολουθεί να είναι ισχυρό μέχρι και σήμερα”.
Πηγές: elle.com, vogue.com , realsimple.com
